Marcia: “We staan lijnrecht tegenover elkaar in de opvoeding”

Marcia (31) en haar vriend verschillen zo van mening over de opvoeding van hun zoon (4), dat Marcia er regelmatig buikpijn van heeft.

LEES OOK: Moeders versus vaders: zoek de verschillen.

“Het ergste is het huilen. Regelmatig als ik Dion naar bed breng, krijst hij alles bij elkaar. Wat dan helpt is bij hem blijven tot hij rustig wordt, een beetje tegen hem praten en dan valt hij uiteindelijk in slaap. Ik weet niet zo goed wat de oorzaak is van het gehuil, maar ik vermoed dat het Dion gewoon moeite kost zijn emoties en indrukken te verwerken. Wat wil je, hij is pas vier. Het is mijn taak als moeder – ónze taak als ouders – om hem daarbij te helpen en hem te leren wat hij aan moet met al die emoties die hij voelt.
Althans, dat vind ik. Mijn vriend denkt daar anders over. Die vindt dat Dion gewoon niet zo moet zeiken. Dat ze zegt hij letterlijk zo. En ook dat ik het avondritueel zit te rekken door naar mijn zoon te gaan als hij huilt.

Inmiddels zijn we zo ver dat ik ruzie heb met mijn vriend als ik mijn kind ga troosten. En daar heb ik flinke buikpijn van. Soms laat ik Dion om die reden huilen, waar ik me verschrikkelijk bij voel. Dan hoor ik hoe hij boven steeds meer in paniek raak. Beneden is het op zo’n moment ook bepaald niet gezellig, want mijn vriend vindt dat het gegeven dat Dion flipt, te wijten is aan mijn aanpak van naar hem toe gaan. “Nu heeft hij geleerd dat huilen aandacht oplevert”, zegt hij dan verwijtend. Dat is helemaal niet zo, een kind huilt nou eenmaal tot hij over genoeg woorden beschikt om zijn gevoelens op een andere manier te kunnen uiten.

LEES OOK: Waarom de eerste drie jaar van je kind het meest uitdagend zijn voor je relatie.

Maar het gaat over meer dan huilen. Er zijn zoveel onderwerpen waarbij we lijnrecht tegenover elkaar staan. Het begon al toen Dion baby was en mijn vriend hem bij elke kik een fles gaf. Daar was ik op tegen, je kunt hem ook troosten in plaats van uit gemakzucht er voeding in te schuiven. Ik wilde dat Dion de eerste tijd bij ons op de kamer zou slapen, mijn vriend vond het na vier weken welletjes. Ik protesteerde nog een tijdje, maar met zes weken lag Dion op zijn eigen kamer. Daar heb ik echt om gehuild. En nu zijn er ook nog steeds veel verschillen. Mijn vriend wil Dion harden, maar hij is een gevoelig jongetje. Dat is zijn karakter, dat krijg je er niet uit door wild met hem te stoeien of door hem te leren dat als hij een duw krijgt, dat hij dan een duw terug moet geven. Dion doet dat niet, omdat hij van zijn juf heeft geleerd dat dat niet hoort. Dat zijn vader hem iets anders vertelt, vindt hij heel moeilijk want dan snapt hij het niet. Gevolg: onzekerheid en huilen. Waar mijn vriend dan weer niets van wil weten, want ‘hij moet zich niet zo aanstellen’.

Ik weet soms echt niet wat ik moet doen. Ik wil echt wel één lijn trekken in de opvoeding, maar ik ben het gewoon niet eens met mijn vriend. Andersom vind ik dat hij ook weleens wat meer begrip voor mij mag hebben. Hij doet soms alsof ik maar wat doe, alsof ik me laat leiden door alles wat ons kind wil. Dat is niet zo, er zit echt wel een idee achter. Maar ik heb soms het gevoel dat mijn vriend echt niet wil luisteren.”

LEES OOK: “Van mijn man mag veel meer en ik ben altijd de boeman”.