Peuter aan de bio-groente, mama aan de chips en wijn
Annemieke koopt eko, pluist etiketten uit en pelt mandarijntjes dat het een lieve lust is. Voor haar peuter dan hè. Zelf trekt ze meestal een pak chips open.
Gezond eten is belangrijk. Dus koop ik voor Zoë retedure onbespoten bosbessen, maak ik smoothies van ecologische havermout en biologisch geteelde spinazie en check ik alle verpakkingen op verboden dingen zoals schadelijke E-nummers, een teveel aan zout en toegevoegde suikers. Alles voor mijn kleine schatje die het – uiteraard- gelijk op de grond pleurt of aan de hond voert.
Zelf aan de chips en wijn
Na een hele dag peuterdienst heb ik geen puf meer om voor mezelf uitgebreid te koken, dus trek ik meestal een pak chips open. Plus een fles wijn – met het excuus dat ik aan quarantainezuipen doe, wat totaal gelul is want de lockdown is allang voorbij en vóór corona uitbrak, ging hier ook al iedere tweede avond een fles leeg. Wanneer mijn dochter eindelijk slaapt, ga ik met een dekentje, een lepel en een literbak chocoladeijs op de bank liggen. Niet slim. Eigenlijk is het totaal gestoord dat ik voor Zoë op de healthy-tour ga en me suf pel aan biomandarijntjes (inclusief die witte draadjes van de velletjes afhalen, de pitten eruit halen en ieder partje in drie gelijke stukken snijden), maar zelf junkfood vreet. Geen puf, geen tijd, geen zin? Allemaal slappe excuses.
Mama wordt vergeten
Waarom vind ik het superbelangrijk dat mijn dochter geen toegevoegde suikers, zout, verzadigde vetten en andere shit binnenkrijgt, terwijl mijn eigen voeding alleen aan de eisen ‘snel’ en ‘makkelijk’ moet voldoen? Hoezo mag mijn peuter niet naar beeldschermen staren, maar zit ik zelf gemiddeld vier uur per dag achter de laptop en ‘s avonds vaak nog een uurtje voor de TV? Waarom gaat als Zoë een klein sneetje heeft gelijk de EHBO-koffer open en komt er naast ultra-steriele verbandgaasjes en een fles betadine ook nog eens een divers assortiment aan pleisters aan te pas – plus misschien nog een tetanus-prik voor de zekerheid? Wanneer het me zelf overkomt, zuig ik even op m’n bloedende vinger en ga dan verder met roestige spijkers verwijderen. Waarom zorgen we (ik neem aan dat dit wel meer mama’s overkomt) zo goed voor onze kinderen, maar vergeten we onszelf een beetje?
Wegcijferen
Jezelf verwaarlozen als moeder gaat zo makkelijk. De boodschappen moeten gedaan worden, net als de was, de vaat en de rest van het huishouden. Het kind moet in bad, de hond moet uitgelaten worden, de kat moet eten en die gewassen kleding strijkt zichzelf niet. Helaas. Daarnaast heb je sociale verplichtingen en, in sommige gevallen, nog zoiets als betaald werk. Sporten? Ontspanning? Hahaha, ja joh, je yin yoga klasje, de sauna en de bios zitten echt te wachten op jankende baby’s en krijsende peuters. Niet dus. De kids alleen thuis laten is ook weer zowat. Dus cijfer je jezelf maar weer weg. Dom mama, erg dom. Want hoe kun je voor je kind zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt? Nee, dat kan inderdaad niet nee. Van voorlezen tot vergaderingen houden, alles gaat beter wanneer je redelijk slaapt, een beetje sport en gezond eet, dan wanneer je zoals ik cafeïne tegen je giga-slaapgebrek afwisselt met alcohol om te ontspannen en een gigadosis suiker om weer een beetje op gang te komen.
Voorbij met stiekem snacken
Om over je voorbeeldfunctie als ouder maar te zwijgen. Want welke peuter gaat er nou biomandarijntjes eten wanneer ze mama een pak koekjes ziet wegwerken? Die van mij in ieder geval niet. Als K. onze dochter een keertje een halve chocoladereep geeft, word ik boos. Wat een hypocriete trut ben ik toch. Gelukkig is mijn dochter inmiddels zo oud dat ze snapt wat wij eten, dus kan ik alleen nog maar junkfood snaaien wanneer ze slaapt. Over een tijdje doet ze geen middagslaapje meer en ben ik van een hele dag achter d’r aan rennen zo moe dat ik ‘s avonds gelijk met haar in slaap val, dus is het voorbij met stiekem snacken. Dan nog met m’n neus dicht die walgelijke ecologische havermout met biologisch geteelde spinazie smoothies die mijn dochter niet blieft zelf naar binnen leren te werken en misschien pas ik ooit nog weer eens in m’n pre-zwangerschapskleding. In m’n dromen dan hè.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., peuter Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
