Waarom je je geen zorgen hoeft te maken over je temperamentvolle kind

Femke heeft een pittig kind. Een temperamentvol kind. Of, zoals de kinderpsycholoog zei, ‘een kind met een sterke wil.’ De afgelopen jaren worstelde Femke zich een slag in de rondte. Tot ze besefte dat ze Max’ sterke wil ook kan omarmen.

Lees ook: 12 (best) irritant dingen die peuters best vaak zeggen

Het is nog elke dag een strijd. Gelukkig wel een minder grote strijd dan toen we op het hoogtepunt van Max’ temperamentvolle buien zaten. Destijds hadden we nog geen hulp en waren Reinier en ik zo ongeveer dagelijks in paniek. Want: wat doe je met een tweejarige die niks wil, met alles gooit, om de haverklap gaat liggen, slaat, bijt en schopt? Je kijkt naar de rest van de wereld en al die ouders lijken allemaal schatjes van kindjes te hebben, dus je denkt: óf wij hebben een klein monster gemaakt óf wij, als ouders, pakken het helemaal verkeerd aan. In het begin was ik vooral heel kwaad. Kwaad dat mijn lieve, snoezige baby op slag een terrorpeuter was geworden. Terwijl ik zo’n zin had in playdates met andere leuke moeders en peuters. Lekker koffiedrinken en de peuters vermaken elkaar, dat werk. Nou, mooi geen playdates voor mij, want Max maakt standaard ruzie met leeftijdsgenoten.

De kwaadheid is echter verdwenen. En we weten ook een stuk beter wat we moeten doen als Max weer eens uit z’n plaat gaat. Gisteren nog gooide hij voor mijn ogen een beker melk over de vloer. Terwijl hij me aankeek. Had ik vroeger de neiging om keihard te schreeuwen en te ontploffen, nu til ik hem op en zet hem op zijn kamer met de woorden: “Jij mag geen melk over de vloer smijten. Dat doen we hier niet. Jij gaat maar even afkoelen op je kamer.” Vijf minuten later mocht hij weer terugkomen en volgde er een nieuw drama, maar dat zal ik jullie besparen…het resultaat van consequent consequenties laten zien zorgde ervoor dat er een half uur later een heel braaf jongetje aan tafel zat. Ik weet nu eindelijk wat werkt bij mijn kind en dat invoelend (“ben je boos?”) en smeken (“Max, waarom doe je dat? Mamma wordt hier zo verdrietig van. Wil je er alsjeblieft mee ophouden?) en slaan (ja, sorry, ik heb hem wel eens een tik verkocht) niet helpt.

Naast alle handvatten die van we de opvoedpoli kregen, ben ik ook heel erg geholpen door een gesprek met de kinderpsycholoog na afronding van het hele traject had. Zij zei: “Nee, jullie kind is niet temperamentvol omdat hij peuter is. Het is zijn persoonlijkheid, dus dit zal in zijn hele leven een rol blijven spelen. Hij heeft een sterke wil en dat kent leuke en minder leuke kanten. ” Het werkte enorm dat zij dit zo duidelijk tegen me zei, want vanaf dat moment ben ik het gaan accepteren. Het is zoals het is. Max is een ontzettend leuk, autonoom kind met heel veel fantasie en heel eigen ideeën, maar hij is niet de makkelijkste om op te voeden. Hij weet namelijk heel goed hoe hij het wil hebben en vaak wijkt dat af van hoe zijn ouders het willen hebben. Tja.

De wetenschap laat trouwens ook zien dat er voordelen zitten aan de neiging om een beetje ongehoorzaam zijn. Ongehoorzame kinderen blijken later meer geld te verdienen en ook vaak in de hoek van de ondernemers te zitten. Kinderen die van jongs af aan al niet tegen autoriteit kunnen en hun eigen weg gaan, denken out of the box en blijken vaak een creatieve geest te bezitten. Laura Markham, klinisch psycholoog aan de universiteit van Columbia, stelt dat kinderen met een sterke wil een heel sterke intuitie hebben, niet snel twijfelen en heel goed doelen kunnen stellen. Vaak komen ze in leidinggevende functies terecht. Daarbij zijn het geen mensen die achter de groep aanlopen en hebben ze sterk de behoefte om zelf uit te vinden hoe iets in elkaar steekt, liever dan dat een ander ze vertelt hoe ze iets moeten doen. Ja, ze zoeken daardoor de grenzen op en gaan op hun bek, maar ze leren van hun eigen ervaringen.

Als je dit leest, en je hebt een temperamentvol kind, dan word je toch helemaal blij? Dan denk je toch: Dit kind heeft moeite met het keurslijf ‘kind moet ouders gehoorzamen’, maar gaat een heel zelfstandige en daadkrachtige volwassenen worden. Dit kind zal niet degene zijn die, als er nog eens een gek bedenkt dat er een bevolkingsgroep uitgesloten moet worden, meegaat in de waanzin, maar zijn kont tegen de krib gooit. Dit kind kan een land gaan leiden…!!!!!!
Ok ok, ik overdrijf nu een beetje, maar jullie snappen mijn punt. Bij deze stop ik mezelf en alle ouders met pittige, temperamentvolle kinderen met een sterke wil een hart onder de riem. Die kinderen van ons, die komen er wel. En wij ook. Zolang we niet verwachten dat een temperamentvol kind ooit een braverik gaat worden en we hem zijn gang laten gaan als ie met zijn regenbroek naar school wil (ze hebben zoveel punten te maken, die het gevecht niet waard zijn) dan is het leven leefbaar voor het kind en voor de ouders. En komt het meer dan goed.
Sterker nog: het is al goed.