‘Ze willen gewoon alleen maar mama’

De zoon en dochter (beide 3) van Nina (34) hebben gewoon een vader, maar schijnen dat zelf niet te weten. Ze willen namelijk alleen maar hun moeder.

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Alles wat ik verbied, mag bij papa wel’

‘”Mamaaaaaaa!” Ik heb niet geteld, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat ik dit meer dan driehonderd keer per dag hoor. Alles is mama. Als mijn kinderen – een tweeling van 3 – wakker worden, als ze blij zijn, of verdrietig, of boos, of moe, of hongerig, of zeurderig, of willen spelen, of niet willen spelen, of willen slapen, of niet willen slapen, of naar de wc moeten, of juist niet. Kortom: altijd. Nooit vragen ze om papa.
Als je echt een reden wil aanwijzen, zou het misschien kunnen zijn dat ik het eerste jaar vrijwel alles heb gedaan. Mijn vriend was toen heel druk met zijn werk, ikzelf had juist geen baan. Hij heeft toen veel van ze gemist, omdat hij vijftig uur per week van huis was. Misschien zijn ze daarom automatisch meer aan mij gaan hangen. Inmiddels heeft mijn vriend een andere baan en is hij meer thuis, maar dat maakt niet zoveel verschil. Het is hier mama, mama, mama wat de klok slaat. Niet alleen betekent dat dat ik veel meer doe, maar het leidt ook tot spanning tussen mijn vriend en mij. Hij vindt namelijk dat ik het in stand houd, verwijt me soms zelfs dat ik het erom doe omdat ik wil dat de kinderen meer naar mij trekken. Ik vind het gemeen dat hij dat zegt, het is toch zeker geen wedstrijd?

Voor mijn vriend is het natuurlijk ook niet echt leuk. Als hij ze uit bed haalt, gaan ze gillen. Als hij ze naar bed brengt ook. Maakt hij hun boterham, dan is het mis. Om het maar niet te hebben over wat er gebeurt als hij de kinderen wil aankleden. Hij wordt vaak boos als ze zo om mij gillen, met nog harder schreeuwen en huilen van hen als gevolg. Ik vind dat vervelend, dus probeer het voor te zijn en alles te doen. Waardoor de kinderen de volgende keer alleen maar harder om mij vragen. Heel vermoeiend, maar het doorbreken van het patroon vind ik ook moeilijk. Ik hoop maar dat de kinderen eroverheen groeien en op termijn vanzelf ophouden met altijd om mij vragen. Hoewel dat ik dat niet snel zie gebeuren.’

Lees ook: Zo voed ik op: ‘We hebben afgesproken: jij doet jouw kind, ik het mijne’.