Als je zeker weet dat dit je laatste baby is…
Toen Philippine beviel van haar derde wist ze: het gezin nu compleet. Dat betekent nooit meer zwanger, nooit meer baren en nooit meer een verse baby. En dat vind ze best even slikken.
Laat ik voorop stellen dat ik ontzettend dankbaar en gezegend ben dat ik überhaupt drie prachtige, gezonde kinderen heb mogen krijgen. En toegegeven, ik mag het eigenlijk niet hardop zeggen, maar een meisje na twee stuiterende jongetjes is toch ook wel Heul Erg Leuk. Met deze drie bloedjes heb ik echt de loterij gewonnen en ons gezin is nu compleet. En laat ik dat laatste nu toch ook best lastig vinden.
24/7 samenzijn
Mijn zwangerschappen verliepen niet allemaal even gemakkelijk en ik vervloekte die stomme zwangerschapskwaaltjes en steeds-dikker wordende buik bijna dagelijks, maar ik kon ook écht genieten van dat getrappel in mijn buik (oké na 32 weken ook niet echt meer, toen werd het meer gestomp en geboks), het 24/7 samenzijn met een klein wezentje, de magie van nieuw leven dat in mij aan het ontstaan was en de nieuwsgierigheid naar hoe dat kleine mensje zou zijn. Oh ja, ik kon ook flink pronken met die buik hoor en vond het totaal niet vervelend als een wildvreemde aan mij vroeg of ik al wist wat het geslacht was of hoe ver ik was.
Nooit meer wegzwijmelen bij rompertjes
Maar dat spannende, verliefde, nieuwsgierige gevoel van Nieuw Leven zal ik nooit meer gaan krijgen. En dat is goed zo, maar ook gek. Nooit meer die spanning van zo’n zwangerschapstest (is dit nou een streepje of niet?), zenuwachtig het Grote Nieuws vertellen aan vrienden en familie, de eerste keer een zwaaiende pinda met kloppend hartje op het scherm bij de echo, dat je in restaurants weer moet zeggen dat je je biefstuk well-done gebakken wilt hebben, dat je op handen wordt gedragen door je man omdat je zijn kind draagt, de eerste keer een schopje voelen, de spanning bij de 20-weken echo en de euforie wanneer je het geslacht hebt gehoord, het wegzwijmelen bij de allerkleinste rompertjes (ja daar gaat ie echt inpassen!), de lieve kaartjes en cadeautjes die je 9 maanden lang krijgt – en daarna, het pronken met je buik in winkels/op straat/de supermarkt/bij uitjes en het Googlen naar zwangerschapskwaaltjes en ‘voortekenen bevalling’.
Al die laatste keren
En al die eerste keren beleefde ik bij de derde ook gelijk als laatste keer. Nooit meer 20 keer plassen per nacht of uuuuren naar het plafond staren (yes!), maar ook nooit meer zo’n glibberig nat baby’tje op je borst na de bevalling (huilen!). Nooit meer niet kunnen zitten van ellende met grote kraamverbanden in de onderbroek van je man (yes!), maar ook nooit meer een slapend piepklein wezentje in je armen (huilen!). Nooit meer urenlang, nachtenlang, door de kamer lopen met een gillende baby op je arm (yes!), maar ook nooit meer het eerste lachje of de eerste keer omrollen (huilen!). Ach ja, elke fase brengt weer iets moois met zich mee. Je verwelkomt het een en neemt afscheid van iets anders.
Het is goed zo
Met weemoed pak ik nu de kleertjes die te klein zijn geworden in voor het goede doel, ik hoef ze niet meer te bewaren in een doos op zolder voor mijn volgende baby. Wanneer ik langs de verloskundige loop, gluur ik altijd even door het raam. Vind het een gek idee dat ik daar nooit meer naartoe ga. Het wiegje waar mijn dochter nog maar net in past zet ik binnenkort ook maar op Marktplaats. Ondertussen blijf ik intens genieten van alle eerste en laatste keren en vind ik elke nieuwe fase stiekem toch ook weer steeds leuker. Niet meer zo kwetsbaar, meer contact én iets meer slaap. Ik denk wel dat ik die derde langer ‘baby’ houd dan ik bij mijn andere twee deed. Ze is immers mijn laatste en eigenlijk toch ook nog wel piepklein. Ik koester de momenten wanneer ze bovenop me in slaap valt, ik zachtjes tegen haar neurie en haar heen en weer wieg als ze moe is maar niet in slaap kan komen, wanneer ze bij me aan de borst drinkt en haar oogjes langzaam dichtvallen en ze kirrend van plezier in de box probeert om te rollen of bewust naar haar broertjes lacht. Ik zou nog wel honderd baby’s willen, maar het is goed zo. Ik ben benieuwd naar alles wat komen gaat en hoop ondertussen vurig dat mijn broertjes en vriendinnen zich tegen de tijd dat mijn baby écht baby-af is zullen vermenigvuldigen, want dan kan ik weer even aan zo’n zacht vers babybolletje snuffelen en mijn honger naar een kersverse baby stillen.
Lees ook: Annemieke dacht dat ze dat wel even deed; zwanger zijn – viel dat even tegen…
