En toen liet je je eigen baby vallen – ja, zelfs jij
De laatste dagen ziet Brenda er toevallig meerdere posts op Instagram over voorbij komen: kersverse moeders die hun baby lieten vallen. Niet door een misstap op de trap of struikelen over de drempel, maar écht laten vallen.
Van de commode, van het bed, van de bank of gewoon uit hun armen. Iets waarvan je denkt dat het jou nooit zal overkomen, omdat je heus wel meer dan voorzichtig bent je met je meest kostbare bezit. Het gebeurde risicomijdende Brenda zelf ook.
Na slechts een week op de neonatologie mocht ik met mijn zes weken te vroeg geboren tweeling naar huis. Ik was hysterisch blij om weer bij man en peuter te zijn en had alle vertrouwen in het zelf zorgen voor de premature baby’s. De verpleegkundigen hadden ons voldoende geleerd en de kindjes deden het boven verwachting goed. Het was een pittige week geweest in het ziekenhuis: herstellen van de bevalling, de eerste zorgen om de kleintjes, wakker liggen van de apparatuur waar ze aan lagen (ik sliep bij ze op de kamer, serieus: daar ben ik enorm dankbaar voor want dat kan niet overal), nonstop tegen beter weten in proberen de borstvoeding op gang te krijgen -fail- en achter elkaar door luiers verschonen en langdurige voedersessies uitzitten (prematuren drinken traaaaag).
Behoorlijk uitgeput kwam ik thuis, waar de ratrace werd aangevuld met zorgen voor mijn peuter en het huishouden. Ook al nam manlief soms de hele nacht de voedingen van me over: ik was van mijn leven nog niet zo moe geweest, het was een niet meer in te halen achterstand. En zo kwam het dat ik op een nacht, met één van de tweeling in mijn armen, tijdens een flesvoeding in slaap viel. Ik werd met een enorme schrik wakker omdat ik half bewust voelde hoe mijn baby uit mijn armen rolde. Een mazzeltje: ik zat op bed te voeden, met mijn knieën opgetrokken. De baby was half op mijn schoot en half op het bed gerold. De fles lag op de grond, aan de andere kant van het bed. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe moeders zich voelen die het erger treffen: een baby op de grond zien en horen vallen. Een moeder op Instagram zei dat ze het kleine schedeltje hoorde kraken, en daarna even niks. Oh man. Het schuldgevoel dat mij na mijn eigen error al bekroop, liet me weken niet meer los.
Voordat ik moeder was, begreep ik nooit wat van dit soort verhalen. Ik vond het zelfs stiekem een beetje dom. Een moeder die haar kleine baby van het bed laat vallen? Of, nog erger misschien: van een commode? Hoe kán dat nou? Dat moeten wel heel onoplettende, te makkelijke moeders zijn, dacht ik. Wist ik veel dat je als kersverse moeder zo verschrikkelijk moe bent, overvraagd wordt, overprikkeld bent en nog vol hormonen zit dat zoiets echt de beste kan overkomen… Nu wil ik mezelf niet in de categorie van ‘besten’ stoppen, maar als er iemand een bangepoeperd is die werkelijk overal gevaar in ziet en dat voor probeert te zijn, dan ben ik het wel.
Net als die moeders op Instagram die ik deze week hartverscheurende berichtjes zag plaatsen over hun bezoek aan de Spoedeisende Hulp -waar je met je schuldgevoel ook nog moet vertellen dat het hier echt geen verkapte kindermishandeling betreft- die lieten hun baby niet alleen op de commode. Ze stapten niet naar achteren om een even snel een foto te maken van dat schattige kleintje op dat verschoningskussen. Deze moeders keken een nanoseconde weg toen ze bukten om een luier in de prullenbak te stoppen (hun hand nog beschermend in de buurt van de baby), of deden net een la open om na een acuut spuugincident snel schone kleren te pakken. En ze waren moe. In een reactie op zo’n biechtpost las ik het verhaal van een jonge moeder die het met allebei haar kinderen had meegemaakt. ‘Je zou denken dat ik het na die eerste vreselijke keer nooit meer zou laten gebeuren, maar toch…’, schreef ze dapper en schuldbewust. Zo voelt het namelijk: zelfs als je denkt alles te doen om het niet te laten gebeuren, als je overal op let en het gebeurt alsnog, dan is dat jouw eigen stomme, stomme schuld. Je zelfvertrouwen als moeder, als je dat al had ontwikkeld, daalt in een seconde tot voorbij het vriespunt. Je schaamt je kapot. Helemaal als je kindje er letsel door opgelopen heeft. Tot mijn grote blijheid (er zijn nog meelevende medemenschen, zelfs online!): de posts kregen alleen maar lieve reacties en veel herkenning.
Voor wie in zijn omgeving niet dit soort dingen meemaakt en het zelf ook nooit zou doen, z’n baby laten vallen: Google maar eens op ‘baby van bed/commode/bank/uit armen gevallen’ (zelf even je keuze maken) en je stuit op heel veel voorbeelden. Van valpartijen, maar ook van andere onhandigheden. Ook ik, koningin in dubbelchecken, heb wel eens het traphekje boven open laten staan. Weer zat er een engeltje op mijn schouder en ontdekte ik bovendien op die manier dat mijn peuter me al tijden voor de gek hield (hij kon WEL traplopen!): als een geestverschijning stond hij die avond ineens achter me in de keuken, grijnzend. Wat had dat anders kunnen aflopen… Net als bij die buurvrouw die haar baby laatst wel in de maxi cosi had gezet en de maxi cosi had vastgemaakt met de autogordel, maar er na een lange rit pas achterkwam dat ze hem in de maxi cosi zelf niet had vastgegespt. Hij huilde zoveel de laatste nachten, ze had al dagen niet geslapen. En de maanden daarvoor trouwens ook niet, vanwege de nachtvoedingen. Maar moeders moeten dóór, dus dan doe je soms dingen die levensgevaarlijk zijn. Zomaar, per ongeluk. Dus: moeders-die-hun-baby-lieten-vallen: gij zijt niet alleen! En ook niet dom.
Lees ook: Waarom je je kind een zakmes moet geven en uit een boom moet laten vallen
