Opa en oma die fungeren als crèche is fantastisch, maar ook kwetsbaar

Dat oma en opa al jaren fungeren als crèche is superluxe en fantastisch, vindt Anne. Maar dat er geen invalkrachten zijn is dan wel weer jammer.

Werken met de kinderen erbij
Volledig tegen mijn principes in schrijf ik dit stukje waar de kinderen bij zijn. Normaal gesproken hanteer ik een bijna-geen-schermbeleid als ik voor ze zorg. Dat het nu toch gebeurt, komt omdat ze vandaag helaas niet naar de crèche kunnen. Waarom de crèche gesloten is? De crècheleidster is ziek en er vindt een verbouwing plaats in de speelzaal. Die crècheleidster is mijn moeder (ze heeft een griepje) en de verbouwing betreft de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Welkom in het leven van een thuiswerkende moeder met een oma-en-opa-crèche!

Geen invalkrachten
Sinds onze dochter geboren is, bijna 2,5 jaar geleden, gaat ze twee dagen per week naar mijn moeder en haar man. Heel, heel erg fijn. Sinds baby twee er is mag hij ook mee. Het is fantastisch: ze wonen dichtbij, geven één op één aandacht waar wijzelf niet aan kunnen tippen, leren hun kleinkinderen kennen, de kleinkinderen leren hen kennen, het is handig, gezellig en ze hebben lol voor tien. Kortom, het is één groot warm liefdesbad. Er is maar één nadeel. Waar andere ouders met de handen in het haar zitten tijdens de eindeloze schoolvakanties, bijscholingsdagen en stakingen in het onderwijs, hebben wij met heel andere zaken te maken als het gaat om uitvallende oppas. Bij ziekte van opa of oma, vakanties en verbouwingen zijn er geen invalkrachten of vervangende ruimtes waar ze terecht kunnen. Dan is de crèche gewoon dicht.

De crèche komt naar ons toe
Dergelijke situaties lossen mijn vriend en ik op door om en om vrij te nemen of thuis te werken. De crèche komt ook wel eens naar ons toe. Zo is mijn moeder met haar griepje zojuist gearriveerd zodat ik dit stukje even rustig kan afmaken. En al is het soms behelpen, toch wegen alle voordelen van de oma-en-opa-crèche daar ruimschoots tegenop. Wat een zegen dat ze nog gezond en fit genoeg zijn dat ze dit kunnen doen!

Bedanken lukt niet
Eigenlijk is de kwestie van het bedanken nog het lastigst. Een crèche betaal je gewoon en met af en toe een welgemeend “Dank je dat je zo’n fijne juffie bent!” ben je wel klaar (tenminste, dat kan ik me zo voorstellen, die van ons gaan immers nog niet naar een officiële opvang). Dan opa en oma. Probeer die maar eens te bedanken voor hun eindeloze tijd en geduld.

Ik: “Willen jullie misschien een mooie foto van ze?”
Opa: “Nou, dat hoeft niet hoor.”
Ik: “Een zilveren kandelaar met hun namen erin gegraveerd?”
Oma: “He gèts, nee alsjeblieft niet.”
Ik: “Een dagje Artis dan?”
Opa: “Ik ben allergisch voor dieren.”

Zucht. Af en toe bakken we een stapel pannenkoeken voor ze (voor opa en oma ja), dat vinden ze nog wel leuk. Maar eigenlijk is er maar één ding wat ze ècht waarderen als tegenprestatie voor hun oppasdagen. Oma: “Kunnen ze niet een keer een weekend bij òns komen logeren, dat lijkt ons nou echt zó verschrikkelijk gezellig.” Tsja, wat doe je eraan?!

Lees ook: Als je als moeder geen goed vangnet hebt