Mijn ex-Manlief en ik hebben co-ouderschap. Dat betekent dus dat ze de ene week bij mij en de andere week bij hem zijn. Wij zijn daarmee dus gelijkwaardige verzorgers voor onze twee Terroristen. Dat vinden wij niet meer dan normaal, want we waren er tenslotte beiden bij toen ze gemaakt werden, dus draaien we er ook allebei voor op. Dat is echter niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, merkte ik toen mijn ex-Manlief laatst een paar dagen weg moest voor zijn werk. Dat was in ‘zijn week’, dus in principe zouden de kinderen bij hem zijn. Vanzelfsprekend dus dat de kinderen gedurende zijn afwezigheid bij mij zouden bivakkeren en dáár was iedereen het inderdaad over eens. Maar binnenkort heb ik zelf iets waar ik naartoe moet als het ‘mijn week’ is en dat papa het dan van míj overneemt, is blijkbaar een soort wonder.
Lees ook: Vaders hebben ook weleens last van hun hormonen…
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
“Oh, wat lief dat hij dan oppast!” riep iemand toen ik haar vertelde van mijn afspraak en ik kon mijn kaak echt van mijn enkels rapen. Want, hoezo ‘oppast’? Sinds wanneer heet het ‘oppassen’ als een vader voor zijn kinderen zorgt? En waarom is het dan geen ‘oppassen’ als ik het vier dagen van hém overneem? Waarom is het dan opeens gewoon moederschap? In ons geval is zo’n opmerking dan misschien nog net iets begrijpelijker dan in een gewoon gezin, omdat wij, door de scheiding, nou eenmaal inderdaad een soort harde verdeling hebben in de zorg, maar ook moeders die gewoon nog samenwonen met de vader van hun kinderen zouden volgens de maatschappelijke norm in hun handjes mogen knijpen als papa een keer een middagje zorgen voor zijn rekening neemt, als zij elders een verplichting heeft. Mama moedert en papa vadert? Hoe kom je erbij, papa past alleen maar op.
Onlangs ging mijn ex-Manlief een dagje met de kinderen iets leuks doen. Naar het aquarium en daarna pannenkoeken bakken. Dat soort dingen doet ‘ie af en toe, omdat hij, nou ja, hun vader is. En met je vader doe je soms weleens leuke dingen, toch? Net zoals met je moeder eigenlijk. Maar hij kan rekenen op menig lofzang als hij zich in het openbaar met zijn kroost vertoont, zelfs als hij alleen maar voor de zaterdagse boodschappen bij de Lidl staat. Want dan is hij een ‘geweldige vader’, dat hij dat zomaar doet. Wát precies? Ja, ik weet het eigenlijk ook niet helemaal. Naar buiten gaan met de kinderen die hij zelf verwekt heeft waarschijnlijk. Want dat is voor een man blijkbaar een topprestatie. Voor mij echter, vindt men zoiets niet meer dan vanzelfsprekend, want halló, ik ben tenslotte toch de moeder? Dat ík me op zaterdagochtend met twee kinderen door een overvolle Albert Heijn worstel, is gewoon hartstikke logisch en trouwens, kan ik ze niet een beetje beter in het gareel houden ook? Terwijl de Terroristen bij papa nog drie rijen met conserven kunnen omtrekken en hij dan nog steeds applaus krijgt. Want papa past tenslotte op en zoveel nobelheid, dat moet beloond worden.
Is het anno 2016 niet eens tijd om de zorgpapa zijn superheldencape eens af te nemen? En dan gelijk ook maar zijn ‘papadag’, zodat hij gewoon alle dagen van de week gelegitimeerd vadertje kan spelen? Omdat hij dat namelijk ook gewoon ís, fulltime papa, of nee, fulltime ouder, wat simpelweg het resultaat is van een kind krijgen. Mijn ex-Manlief heeft in ieder geval geen papa-dágen, hij ís gewoon papa, net zoals ik mama ben. En als hij een paar dagen weg moet, dan zorg ik voor ónze kinderen, net zo goed als hij dat doet als ik afwezig ben. Oppassen, dat doet oma, of, juist inderdaad, de oppas, in de sporadische gevallen dat wij zelf even niet aanwezig kunnen zijn. Maar zórgen, dat doen we allebei, omdat we beiden ouder zijn. En dat dus niet een soort bijbaan is, maar gewoon een gezamenlijke plicht.
Lees ook: Waar staat papa? Hoogleraar vaderschap gaat op zoek naar het antwoord!
Bekijk ook: Femke’s vrije dag (of hoe je om 9 uur ’s ochtends al naar een glas wijn kan verlangen… )
Vala van den Boomen (37) is moeder van drie kinderen: een zoon van 8, die autisme heeft, en twee dochters van 6 en 2 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Ze schreef jarenlang op Me to We over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopte ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Inmiddels schrijft ze verder op Vala.nl.
