In haar post beschrijft ze een ontmoeting met een missionaris die een tijd in Oeganda had gewerkt. Hij vertelde dat hij daar een weeshuis had bezocht, waar meer dan 100 baby’s in wiegjes lagen te slapen. Het bizarre was: geen een van de baby’s huilde. Het weeshuis was doodstil. Toen de missionaris aan een van de verpleegsters vroeg hoe het kon dat de baby’s niet huilden, antwoordde zij: ‘Als ze hier binnenkomen huilen ze urenlang. Maar uiteindelijk stoppen ze, wanneer ze zich realiseren dat er niemand komt.’
Baby’s huilen in de hoop dat iemand ze komt troosten. Maar als ze merken dat er niemand komt, geven ze het uiteindelijk op. Dit verhaal raakte Dayna zo diep dat ze vanaf dat moment besloot altijd te komen wanneer haar kind haar nodig heeft. Ze schrijft: ‘Als om 2 uur ‘s nachts haar meelijwekkende, wanhopige gehuil door de babyfoon komt, zal ik naar haar toegaan. Bij haar eerste pijn, haar eerste gebroken hart, zullen wij er voor haar zijn. Wij zullen er zijn om haar vast te houden.’
Lees Dayna’s volledige post hier.
Bron: Popsugar
Lees ook: Slapeloze nachten; voor altijd of verleden tijd?
Sanne (26) woont samen met haar vriend en heeft nog geen kinderen. Die wil ze voorlopig ook nog niet, maar door haar werk bij Me to We komt ze in ieder geval zeer goed beslagen ten ijs als het zover is.
