Waarom mijn kinderen later gestoorde, obese, narcisten worden (en die van jou ook)
Het is bijna 10 jaar geleden dat Vala aan kinderen begon. Als ze terugblikt op de afgelopen jaren verbaast ze zich. Want, wat kan er veel veranderen in zo’n korte tijd. En: wat verwarrend is dat eigenlijk!
Stel, ik zou nog een vierde kind krijgen (jahááá, ik weet het: er zou eigenlijk al geen derde komen, maar doe me een lol en doe even lekker hypothetisch mee…), dan zou je denken dat ik inmiddels goed beslagen ten ijs kom. Tenslotte heb ik er al drie keer negen maanden op zitten, weet ik dus precies hoe ik die tot een goed einde moet brengen en kan ik de regels mbt tot het in leven houden, verzorgen en opvoeden van baby’s en kleine kinderen ondertussen in mijn slaap opzeggen. Toch? Nou, dat zou nog vies tegenvallen, denk ik. Want die regels lijken aan de lopende band te veranderen. Een zwangerschap nu is iets heel anders een zwangerschap in de tijd dat ik mijn eerste kind kreeg. Trouwens, het is zelfs al heel anders dan toen ik nog maar twee jaar geleden voor de derde keer zwanger was. En hetzelfde geldt voor het ouderschap. Met al die regels en richtlijnen die constant veranderen is het bijna een wonder dat er toch maar steeds zoveel blakende baby’s geboren worden en dat de meeste kinderen zonder al te veel kleerscheuren de volwassenheid halen. Want de enige conclusie die je kunt trekken als je terugkijkt op hoe het bij jou gegaan is, is dat je het als ouder sowieso altijd helemaal verkeerd hebt gedaan en dat het eigenlijk een wonder is dat je kind nog leeft.
LEES OOK: “Ik tel tot 3…!” Als geduld niet je beste eigenschap is.
Zo vernam ik laatst dat je tegenwoordig geen superfoods meer mag eten als je zwanger bent. Je dacht misschien dat je verantwoord bezig was met die overnight oats met gojibessen, maar helaas, met ieder besje dat je in je mond stopt heb je meer kans om een kind te krijgen met een of andere afschuwelijke afwijking. Ik mag duidelijk van geluk spreken dat mijn kinderen alleen maar autisme en een chronische ziekte hebben (en binnenkort zal waarschijnlijk blijken dat dat een direct gevolg is van al die vette vis die ik op aanraden van de verloskundige gegeten heb), want ik heb me tijdens mijn zwangerschappen gek gevreten aan allerlei bessen en zaden omdat ik juist geleerd had dat daar van alles in zat dat ervoor zou zorgen dat mijn kroost later hun schoorsteenmantel kon bekleden met Nobelprijzen. Achteraf gezien ben ik duidelijk door het oog van de naald gekropen, want voor hetzelfde geldt waren ze door mijn onverantwoorde voedingspatroon geboren met een staart en een derde tepel. Je begrijpt, sinds ik dit weet dank ik iedere dag weer God op mijn blote knieën dat het goed is afgelopen.
Ik las ook dat mijn kinderen later overgewicht zullen krijgen omdat ik tijdens mijn zwangerschappen twee kopjes koffie per dag heb gedronken. Volgens mijn verloskundige destijds was dat prima, maar nieuw onderzoek wijst uit dat koffie drinken tijdens de zwangerschap eigenlijk hetzelfde is als je baby gepureerde Snickers geven ipv melk, aangezien je kind daar gegarandeerd morbide obesitas van krijgt. Vooralsnog kan ik bij alledrie mijn kinderen hun ribben tellen, maar ik verwacht de zwembandjes elk moment. Science says so tenslotte, dus wellicht is het handig om ze alvast in te schrijven bij de Weight Watchers. Ik heb ze in ieder geval direct op water en brood gezet, dan kunnen ze wat pondjes lijden als ze straks beginnen uit te dijen. En wist je dat ik mijn zoon bijna eigenhandig vermoord heb door hem in een zijslaapkussen te laten slapen? Dat was weliswaar op doktersrecept, want hij kreeg een plat achterhoofd van al dat op zijn rug liggen en daarom moest-ie bijna een helm om zijn kop weer uit te deuken (zo’n helm waarvan nu trouwens wordt gezegd dat dat niet werkt trouwens), maar ik voel me nu natuurlijk een enorm ontaarde moeder, want kennelijk heb ik met dat kussen bijna de wiegendood van mijn eigen zoon bewerkstelligd. Ik ga er dan ook vanuit dat de Kinderbescherming binnenkort op de stoep staat om me met terugwerkende kracht uit de ouderlijke macht te ontzetten.Want zo’n ernstig vergrijp verjaart natuurlijk niet. En we weten allemaal dat ‘Ich habe es nicht gewußt’ gewoon niet zo’n goed excuus is.
In mijn tijd (ja, oma vertelt) was het absoluut not done om je kind te laten huilen, om nee te zeggen en om het te straffen. Daar zou het namelijk allerhande trauma’s, psychologische stoornissen en gevaarlijk hoge cortisollevels van krijgen. Ik heb dus mijn best gedaan mijn kinderen daarvoor te behoeden. Maar nu hoorde ik laatst dat pedagogen en psychologen zich collectief grote zorgen maken over de toekomst, omdat er een generatie van verwende narcisten zonder ruggengraat is grootgebracht die ontegenzeggelijk de maatschappij om zeep zullen helpen met hun egocentrische inborst en falende arbeidsethos. En dat is dus allemaal de schuld van de slechte opvoeding die wij onze kinderen hebben meegegeven. We hadden juist streng moeten zijn, onze huilende baby’s in de schuur moeten leggen met de babyfoon uit en onze gillende peuters aan hun haren de supermarkt uit moeten slepen, ipv met ze in gesprek te gaan over hun gevoelens. Ik weet niet hoe met jou zit, maar niet alleen krijg ik stante pede last van een enorm schuldgevoel, ik raak er ook heel erg van in de war. Want ik heb dat allemaal niet zelf bedacht, zo moest het! Dat stond in de boekjes! Dat zeiden professionals! Maar nu is het kennelijk mijn eigen schuld als ik mijn kroost straks op moet zoeken in de Challapalcagevangenis in Peru waar ze een cel delen met Joran van der Sloot, omdat ze zijn uitgegroeid tot een stel levensgevaarlijke psychopaten. Dat kan tenslotte niet anders met zo’n opvoeding, dat lijkt me duidelijk.
Waar het kort door de bocht op neerkomt: beste ouders, we doen het gewoon helemaal nooit goed. Dus weet je wat jongens, laten we dan ook maar ophouden met zo onze stinkende best te doen, want het heeft toch geen enkele zin. Binnen afzienbare tijd ga je er toch achterkomen dat je precies het tegenovergestelde had moeten doen, laten, zeggen, eten, drinken, voorleven, dan wat je gedaan hebt en dat jouw kind ontegenzeggelijk een smet op het blazoen van de maatschappij zal worden. We kunnen dus net zo goed achterover leunen, ons laten leiden door wat ons gevoel ons op dat moment ingeeft en dan gewoon maar zien waar het schip strandt. Hoe minder we doen, hoe minder ons later ook te verwijten valt. Dan is het gewoon de schuld van je kind zelf en als er dan iemand verhaal komt halen zeg je gewoon “Tja, geen idee, dat heeft-ie niet van mij”. Als ik er zo eens over nadenk, lijkt het me eigenlijk wel heerlijk, het ouderschap op die manier. Ik zou willen dat ik dat tien jaar geleden had bedacht. Misschien had ik er die eerste jaren dan wat meer van genoten, ipv alleen maar te stressen over of ik het wel goed deed. Ik zou er bijna een vierde kind van gaan overwegen…
LEES OOK: Hoe meer kinderen, hoe beter! (Want het wordt alleen maar makkelijker).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
