Welkom bij het leed dat nagels knippen heet
Dacht je dat de nageltjes knippen van baby’s doodeng was, dan moeten we je helaas teleurstellen: met een peuter is het ook flink zweten.
Toen dochterlief nog een baby was, was het knippen van haar nagels niet echt een gedoetje. Ja oké, het was natuurlijk wel zaak héél erg voorzichtig te werk te gaan om een afgehakte vingertop inclusief bloedbad te voorkomen, maar met een beetje beleid kwam ik een heel eind. Ze liet het allemaal gebeuren. Dochterlief liep er nageltechnisch gezien altijd prima bij.
Tot nu. Mevrouw is 21 maanden oud en weigert pertinent dat haar nagels ook maar een millimeter korter worden geknipt. Zodra ze het schaartje ziet, schreeuwt ze zo hard dat de slechthorenden in het bejaardentehuis twee straten verderop haar nog kunnen horen. Niets werkt. Mevrouw wil gewoon niet dat haar nagels worden geknipt.
Alles, werkelijk alles heb ik geprobeerd de afgelopen weken. Haar laten ‘spelen’ met het schaartje om zo vertrouwen te wekken in dat stomme ding (maak je geen zorgen, ik weet dat een schaartje geen speelgoed is), haar laten zien hoe ik mijn eigen nagels knip en haar proberen af te leiden met Kabouter Plop, Juf Roos en het Zandkasteel. Tijdens Kabouter Plop is het gelukt om één hele nagel te knippen. Daarna was het weer krijsen, krijsen, krijsen.
En toen kreeg ik een ander idee: ’s avonds laat – terwijl ze al lang en breed in dromenland verbleef – zou ik stiekem haar nageltjes knippen. Dan zou ze er vast niets van merken! En dus sloop ik die avond rustig haar kamertje in, pakte haar hand en knipte de eerste nagel lekker kort. Helaas bleef het bij die ene nagel. Madame werd namelijk na één keer ‘knip’ direct wakker. Toen liep ze rond met twee geknipte nagels en acht lange vingernagels waar menig nagelbijter jaloers op zou zijn.
Daarom vroeg ik ten einde raad aan manlief of hij nog suggesties had. Hij zou dit varkentje wel even wassen, liet-ie monter weten. Hij pakte het schaartje, ging naast dochterlief zitten, pakte haar hand en begon te knippen. Mevrouw bekeek het proces, liet het haar allemaal welgevallen en hoppa, binnen een minuut keken we alle drie vol bewondering naar tien mooie, korte nageltjes. Ik vroeg of hij haar teennagels ook nog even onder handen wil nemen. Appeltje-eitje…
Nou, niet dus. Ik vermoed dat de slechthorenden in het bejaardenhuis aan de overkant van de straat inmiddels denken dat er bij ons thuis iemand is omgelegd.
Suggesties, tips, anyone??
