Mijlpaal voor iedere moeder: de eerste schooldag van je kind
De eerste lach, de eerste stap, de eerste verjaardag, allemaal belangrijke mijlpalen in het leven van je kind. Wat daar ook zeker bij hoort, is de eerste keer naar de kleuterschool. Tenminste, voor de moeders zeker.
Mijn jongste keek er eigenlijk al een hele poos naar uit: eindelijk naar de ‘grote school’, waar haar big sister ook al drie jaar naartoe gaat. Ze kon niet wachten en onderging, zeker de laatste maanden, de tocht naar de crèche met enige tegenzin. Ie-de-re dag was het eerste dat ze me ‘s ochtends vroeg: ‘Ga ik vandaag naar de crèche?’ Als ik dan ja antwoordde, keek ze teleurgesteld. Ze had geen zin meer. Zei ik nee, dan volgde een hartgrondige ‘yes!’.
Ja, ze was er duidelijk klaar voor, voor de volgende stap. Maar ik, was ik er klaar voor? Om eerlijk te zijn, ik had niet zo’n haast. Het gáát allemaal al zo snel; het ene moment houd je een ieniemienie baby’tje van een paar kilo in je armen, het volgende staat ze met een feestmuts op koekiemonster-cakejes uit te delen en aan iedereen in haar blikveld trots te verkondigen dat het haar áller,- áller,- állerlaatste dag op de crèche is. When did that happen?!
LEES OOK: Waarom de eerste verjaardag van je kind de belangrijkste gebeurtenis ooit is
Terwijl zij de leidsters een dikke afscheidsknuffel gaf, leegde ik, voor de laatste keer rondlopend op van die lelijke, blauwe, plastic slofjes, haar mandje vol reservekleding en kiepte ik alle knutselwerkjes van de afgelopen jaren in een grote tas. Ik voelde wel wat tranen prikken. Tranen omdat er weer een hoofdstukje werd afgesloten. Vanaf nu zou ik mijn jongste weer een beetje moeten loslaten. In een klas waar ze ineens de allerkleinste zou zijn, soms misschien alleen op het schoolplein zou staan en bij voorkeur toch echt haar eigen billen moest vegen. Het was echt helemaal gedaan met de baby-peutertijd.
Vanochtend was het zo ver. Ik had verwacht dat ze uit bed zou spríngen van enthousiasme, maar dat was niet zo. Ze huilde en zei dat de meester ‘toch wel eng was’, en ‘de kindjes zo groot’. Ik voelde haar onzekerheid, maar wist ook dat ik haar daar doorheen moest helpen. Gelukkig konden haar vader, grote zus en ik haar samen wegbrengen. En stortte ze zich, eenmaal binnen, al gauw op een kralenbord. Ik zag dat ze even paniekte toen ze begreep dat de ouders moesten gaan. De meester gebaarde dat we na een snelle kus maar niet moesten blijven hangen, maar gewoon – cold turkey- vertrekken, om er geen Griekse tragedie van te maken. Het zou zeker goedkomen.
En dat kwam het. Na een aantal uren haalde ik haar op, toch wel een beetje zenuwachtig en vooral heel benieuwd. Ik trof haar spelend op het speelplein. Ze straalde. Goed, ze had van alle zenuwen maar één hap peer gegeten en ook de hele ochtend haar plas opgehouden. Maar ze was blij. ‘Ga ik morgen weer?’ vroeg ze me, terwijl haar grote, blauwe ogen naar me opkeken. ‘Ja’, zei ik, voorzichtig, omdat ik niet wist hoe mijn ja zou vallen.
Hij viel goed: “Yes!”
Toen was deze mama er ook helemaal klaar voor.
LEES OOK: Renée brengt haar kind iedere dag huilend naar school
