- Ik hou van jou zoals je bent. Je jeugd is een tijd vol onzekerheid. Over jezelf, over wie je bent en wat je doet. Niet alleen tieners, maar ook jongere kinderen willen voelen dat de liefde van hun ouders onvoorwaardelijk is. Omdat er van ze gehouden wordt zoals ze zijn. Ook als ze dingen doen die hun ouders niet zo leuk vinden.
- Wat knap dat je dat doet! Het leven zit vol risico’s die je moet nemen, eerste stappen die je moet durven zetten. Of het nou gaat om zonder zijwieltjes fietsen, of je eerste vriendje zoenen, je moet het allemaal maar durven. En dan is het fijn als je ouders trots op je zijn.
- Wat kun jij goed… (tekenen/dansen/zingen/skippyballen/whatever). Ieder kind wil ergens in uitblinken, een talent hebben. Natuurlijk gaat je dochter van armbandjes loomen niet haar beroep maken. Maar horen dat ze zulke mooie dingen maakt, vindt ze gewoon fijn. Waardering stimuleert.
- Ik zie dat je… (je helemaal zelf hebt aangekleed/je broertje hebt geholpen/de Lego hebt opgeruimd). We willen ons allemaal gezien voelen. Heb jij je best gedaan op een lekkere maaltijd, dan wil je ook dat je vent dat opmerkt tenslotte. Toch?
- Wat heb je goed je best gedaan! Nee, die tekening komt waarschijnlijk niet in het Rijksmuseum te hangen. En het is waarschijnlijk beter als je kind van zingen niet haar beroep maakt. Maar: ze heeft wél haar stinkende best gedaan. En daar gaat het om.
- Ik vind je lief. Gewoon, alleen maar dat. Omdat het zo is.
Het zal best zo zijn dat wij, de ouders van tegenwoordig, bezig zijn een zogenaamde ‘achterbankgeneratie’ richting de volwassenheid te helpen. Een generatie van prinsjes en prinsesjes. Die drie meisjes op Huis ten Bosch kunnen er blijkbaar nog een puntje aan zuigen. Tja, ‘vroegah’ was tenslotte alles beter en waren de kinderen nog onderdanig, gehoorzaam en dankbaar. Ofzo. Nou, wij denken dat het allemaal wel meevalt. Af en toe een veer in hun zogenaamd al veel te verwende achterste, daar worden die prinsjes en prinsesjes van ons echt niet (nog) slechter van. Wel een beetje vrolijker. Dát dan weer wel.
Lees ook: Volgens mij gaat het prima met onze generatie kinderen.
Vala van den Boomen (38) is moeder van drie kinderen: een zoon van 9, die autisme heeft, en twee dochters van 8 en 4 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me-to-We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
